home

 

syndroom van Aicardi-Goutieres, A.G.S.

register

 

syndromen /
ziekte van....

Jean Aicardi
(1926)

 

 

Wat Is Aicardi Goutières Syndroom?
Het syndroom van Aicardi-Goutières is een genetische aandoening waarbij de hersenen verkalken. De aandoening is ongeneeslijk en zeldzaam. Echter, de symptomen kunnen behandeld worden en de verslechtering kan worden verlangzaamd.
Het syndroom van Aicardi-Goutieres werd oorspronkelijk beschreven door Jean Aicardi en Françoise Goutières in 1984. Door hun studie werd het geplaatst onder "Cree encephalitis" en "pseudo-TORCH syndrome" en wordt gecatalogiseerd onder leukodystrofie. Later werk verbond het syndroom van Aicardi-Goutières met het chromosoom 3p21 en suggereerde dat de twee, samen met de pseudo-TORCH-syndroom dezelfde aandoening waren.


Weerslag
AGS is een uiterst zeldzame pathologische afwijking en zijn weerslag wordt onderkend. Tot op heden zijn vijftig gevallen wereldwijd beschreven. Veel hiervan zijn familiegevallen.

Andere klinische aspecten
Na een normale zwangerschap en neonatale periode doen de verschijnselen zich tussen drie en zes maanden zich voor.
Soms echter zijn de symptomen al duidelijk tijdens de geboorte.
Affected subjects present feeding difficulties, irritability, abnormal eye movements and recurrent bouts of fever which have no apparent cause and occur in the presence of negative serological investigations.
Microcephaly soon becomes apparent, as does the loss of previously acquired mental and motor skills, with the appearance of truncal hypotonia, limb spasticity and dystonic movements; eye contact is absent, and subjects develop opisthotonic postures and oral-facial dyskinesias.
 

De beïnvloede onderwerpen stellen het voeden moeilijkheden, geprikkeldheid, abnormale oogbewegingen en terugkomende periodes van koorts voor die geen duidelijke oorzaak hebben en in aanwezigheid van negatieve serologische onderzoeken voorkomen. De microcefalie spoedig wordt duidelijk, zoals het verlies van eerder verworven geestelijke en motorvaardigheden, met het verschijnen van romphypotonie, lidmaatspasticiteit en dystonic bewegingen; het oog contact is afwezig, en de onderwerpen ontwikkelen opisthotonic houdingen en mondeling-gezichtsdyskinesias. Zij kunnen toevallen voorstellen, hoewel deze niet frequent zijn. Er zijn geen oculaire abnormaliteiten, noch is daar betrokkenheid van het perifere zenuwstelsel (zenuwen, spieren). Vele onderwerpen stellen acrocyanosis en erythematous periungueal-als huidletsels distally, hoofdzakelijk beïnvloedend de vingers, de tenen en de oren voor. De kinderen stellen streng neurologisch en cognitief stoornis voor, alhoewel de gevallen (met verschillende graden die van betrokkenheid zelfs binnen enige families te voorschijn komen) gekenmerkt door een minder strenge cursus, geen duidelijke verslechtering, en wat capaciteit voor contact met andere mensen en voor de aanwinst van minder belangrijke mijlpaal zijn beschreven.


Differential Diagnosis
Een onderscheid moet tussen AGS en andere vroeg-beginpathologie waarin er basispeesknopenverkalking, in het bijzonder is, de statische encefalopathie die door prenatale besmettingen (cytomegalovirus, rode hond, HIV, etc…) worden veroorzaakt, en andere progressieve wanorde worden gemaakt die een metabolische en/of mitochondrial onderliggende oorzaak hebben. Er zijn ook sommige zeldzame familie-typesyndromen die vele eigenschappen evenals AGS hebben, maar deze worden gekenmerkt door een complexere symptomatologie (bijvoorbeeld, de aanwezigheid van de deficiëntie van het de groeihormoon, van thrombocytopenia en lever of immunologische dysfuncties), en hun verhouding met AGS heeft nog worden verduidelijkt.

 

Genetics
AGS heeft een genetische basis. Van de vroegste rapporten, die families met meer dan één beïnvloed kind (vaak families die ouderlijk bloedverwantschap tonen) beschreven, werd een autosomal recessieve wijze van transmissie van de wanorde gevestigd. Als beide ouders van een beïnvloed kind om dragers van het syndroom worden gevonden te zijn, dan is er een 25% risico van het die in verdere zwangerschappen verschijnt. Tot op heden, ondanks ononderbroken vooruitgang, is het gen verantwoordelijk voor het syndroom nog niet geïdentificeerd. De meest recente studies richten aan de mogelijkheid van een genetische ongelijksoortigheid, d.w.z., de betrokkenheid, in de verordening van één enkel pathogeen mechanisme, van een aantal genen de waarvan abnormaliteiten begin van de ziekte konden veroorzaken. De plaats (de positie die een gen op een chromosoom) bezet werd van één van deze genen, in één groep families, onlangs geïdentificeerdw op het korte wapen van chromosoom 3, maar het is nog niet mogelijk geweest om het gen te isoleren precies, noch te begrijpen hoe de ziekte door zijn wordt bepaald abnormaliteit. Een andere mogelijkheid is dat een klein aantal genen zou kunnen worden geïmpliceerde, bepalend een soort " predisposition" aan de ziekte die om tot uiting te komen, de interventie van milieufactoren zou vereisen, zoals aspecifieke besmettingen (multifactorovererving).

 

Behandeling
Er is tot op heden geen behandeling voor AGS en de therapeutische behandelingen, die in sommige gevallen zijn geprobeerd, zijn niet wetenschappelijk bewezen.
De zorg van de jonge AGS lijder wordt zo ondernomen met het doel, zo ver mogelijk, zijn (of haar) levenskwaliteit, en dat van zijn familie, door het verlenen van hulp, de farmacologische behandeling (en anders) van intercurrente problemen (periodes van koorts, het voeden moeilijkheden, huidletsels, toevallen), en de preventie van complicaties met betrekking tot de bewegingswanorde en spasticiteit te verbeteren verbonden aan het syndroom (spiercontracturen, osteo-articular misvormingen).

 

Onbeantwoorde vragen en vooruitzichten
Het belang om het aetiopathogenic mechanisme te verduidelijken dat aan AGS ten grondslag ligt, en in het bijzonder de betekenis van de aanwezigheid van interferon-a in CSF van beïnvloede onderwerpen, zijn fundamenteel. Interferon-Α is een cytokine die, in normale voorwaarden, de cellen tegen talrijke virussen beschermt en immunomodulating functies heeft. Op basis van het feit dat, in muizen, een verlengde aanwezigheid van interferon-a in CNS tot een progressieve encefalopathie met hersencalification kan leiden, heeft men een hypothese opgesteld dat interferon-a een rol in de pathogenese van AGS kan spelen: dat het syndroom, bijvoorbeeld, aan een genetische wijziging van het mechanisme kan toe te schrijven zijn dat de productie van interferon-a en zijn reactie op diverse ziekteverwekkers controleert. Nochtans, is het ook mogelijk dat de verhoging van interferon-α de belangrijkste oorzaak van de ziekte, maar eerder geen gevolg van één of andere andere, tot hiertoe onbekend, pathogeen mechanisme is. Men heeft ook een hypothese opgesteld dat de belangrijkste oorzaak van het syndroom genetische angiopathy van de kleine schepen in de hersenen zou kunnen zijn. AGS is een zeldzame pathologie, maar het moet zich volledig begrijpen zodat het met zekerheid kan worden gediagnostiseerd. Het is slechts door een duidelijk onderscheid tussen het ziektebeeld van AGS en die van gelijkaardige encefalopathie te vestigen dat de juiste benadering van de problemen van deze kinderen kan worden gevonden, en de nauwkeurige informatie aan ouders over het risico van herhaling van het syndroom in verdere zwangerschappen gegeven. Het is ook zeer belangrijk dat het gegeven met betrekking tot families wordt verzameld waarin er onderwerpen die door het syndroom worden beïnvloed zijn. Het is belangrijk om waar te nemen hoe de voorwaarde van deze onderwerpen op lange termijn en evolueert om DNA van de families te verzamelen zodat het naar de hoogst gespecialiseerde centra kan worden verzonden waar de inspanningen aan de gang zijn om de genen te identificeren verantwoordelijk voor het syndroom. Zodra deze zijn geïdentificeerd, zal het mogelijk zijn om prenatale diagnoses in beïnvloede families te maken. Een inzicht in de genetische basis van AGS, en van zijn onderliggend pathogeen mechanisme, zal ongetwijfeld leiden tot het openstellen van nieuwe therapeutische horizonnen. Het is essentieel dat om het even welke pogingen om het syndroom te behandelen een groot genoeg aantal onderwerpen impliceren om de wetenschappelijke betrouwbaarheid van het resultaat te waarborgen.



De vereniging
De internationale vereniging van het Syndroom van Aicardi Goutières (IAGSA) werd opgericht in huni 2000 als een organisatie zonder winstbejag. De hoofddoelstellingen zijn:

  • voorlichting te geven en informatie over AGS te verspreiden;

  • patienten met deze ziekte en hun familieleden te ondersteunento door contacten te leggen met artsen en internationale gezondheidsorganisaties;

  • onderzoek op het gebied van AGS te bevorderen.