home

  

(Verworven) kinderafasie

register

  

overzicht stoornissen
 

Algemeen
(Verworven) kinderafasie (VKA) is een taalstoornis ten gevolge van een hersenbeschadiging bij kinderen, die tot het moment, waarop die beschadiging plaatsvond een normale taalontwikkeling hebben gehad. Deze definitie stemt overeen met de definitie van afasie bij volwassenen.
Alle afasietypen die bij volwassenen voorkomen, worden in de literatuur ook beschreven op de kinderleeftijd. De etiologie is bij kinderen echter anders verdeeld. Bij volwassenen is het CVA verreweg de belangrijkste oorzaak, bij kinderen is er relatief vaker sprake van een hersentrauma, een tumor of een infectie. Bovendien zijn er ziekten die alleen op de kinderleeftijd voorkomen, bijvoorbeeld bij kinderen met het Landau Kleffner Syndroom (LKS).

 

Prognose
De gedachte dat VKA een goede prognose heeft, is inmiddels bijgesteld. Veel kinderen ervaren langdurig taalproblemen, die de schoolloopbaan negatief beïnvloeden. Bij traumatische afasie zou de prognose relatief gunstig zijn, maar ook deze kinderen blijven vaak subtiele taalproblemen ervaren. Een vergelijking met volwassenen is niet goed mogelijk door de grote verschillen in etiologie.
Over de behandeling van VKA is zeer weinig bekend, mede doordat VKA zo weinig voorkomt. Om de behandelervaring te bundelen, is in Rijndam revalidatiecentrum een team geformeerd. Het doel is de kennis over afasie bij volwassenen ook in te zetten voor de behandeling van kinderen met VKA.

 

Screening
In de periode 2006-2007 werden 45 kinderen gescreend. Bij 13 kinderen werd de klinische diagnose VKA gesteld, 24 hadden geen VKA. In 8 gevallen kon geen uitspraak worden gedaan. In deze presentatie worden de ervaringen met de diagnostiek besproken. Aan de hand van een casus wordt geschetst, welke problemen een rol spelen op het gebied van diagnostiek en behandeling.Afhankelijk van welk van de corticale centra vallen bepaalde taalfuncties uit.

 

Coricale gebieden
Samen met de gebieden van Broca en Wernicke onderscheidt Luria (1973) zeven functionele corticale gebieden. De functies, waarvan de eerste drie produktief en de laatste drie receptief zijn, zijn:

  • het vormen van afzonderlijke spraakklanken

  • het uitspreken van klankenin een seriële ordening

  • het op een vloeiende en logische manier uiten van gedachten

  • het opdiepen van worden uit een geheugen

  • het onthouden van gesproken woorden

  • het waarnemen van klanken, zowel geisoleers als in woordgehelen

  • het begrijpen van een zin in relatie tot elkaar.