syndroom van Dressler, post-myocardinfarctsyndroom
William Dressler
(1890–1969)
Het Dressler-syndroom of post-myocardinfarctsyndroom is een betrekkelijk zeldzaam syndroom en doet zich voor in de omgeving van het hart of hartzakje (de buitenste bekleding van het hart). Het kan als - late - complicatie binnen een paar dagen, weken of maanden na een hartinfarct (myocardinfarct) optreden.
Het syndroom kenmerkt zich door koorts, pericarditis (ontsteking van het pericard, het beschermende dubbele vlies dat het hart omgeeft) en pericarditis effusiva (ophoping van vocht in de pericardiale ruimte).
Het syndroom kan ook het gevolg zijn van pleuritis (ontsteking van de pleura, het dunne vlies dat de longen aan de buitenkant bekleedt).
Gewoonlijk verdwijnt het Dressler-syndroom na een paar dagen.
Het Dressler syndroom is ook bekend als post-myocardinfarct syndroom en
de term wordt soms gebruikt om te verwijzen naar post-pericardiotomie
pericarditis.
De ziekte werd voor het eerst beschreven door de cardioloog William Dressler
in het Maimonides Medical Center in 1956. Deze moet echter niet worden verward met de Dressler syndroom van haemoglobinuria.
Dit syndroom is vernoemd naar Lucas Dressler, die deze ziekte in 1854 beschreef.
Beschrijving
Het Dressler syndroom komt voor in ongeveer 7% van de myocardiaal infarcten
en bestaat uit een persistente low-grade koorts, pijn op de borst (meestal
pleuritis), pericarditis (blijkt meestal uit het pericardvocht) en/of een pericardvocht effusie. De symptomen doen
zich meestal voor 2 – 3 weken na een myocardinfarct, maar kunnen ook
pas na enkele worden zich voordoen. Meestal vedwijnen de klachten weer na
een paar dagen. Zeer zelden leidt tot pericardvocht
tamponade. Een verhoogde ESR is een objectieve aanwijzing in het laboratorium.
Oorzaken
Het is vermoedelijk het gevolg zijn van een auto-immune ontstekingsreactie
aan myocardiale neo -antigenen, gevormd als gevolg van het myocartinfarct. Een
soortgelijke pericarditis kan worden geassocieerd met een pericardiotomie of
een trauma aan het hartzakje of hartoperatie.
Differentiaal diagnose
Het Dressler syndroom moet worden onderscheiden van longembolie, een andere
identificeerbare oorzaak van pijn op de borst van pleuritic (en
niet-pleuritic) bij mensen die opgenomen zijn en/of chirurgische
ingrepen hebbe ondergaan.
Behandeling
Het Dressler syndroom wordt meestal behandeld met colchicine. In sommige
resistente gevallen kunnen er corticosteroïden worden gebruikt maar genieten niet
voorkeur door de mogelijkheid van terugval, wanneer corticosteroïde
therapie wordt gestaakt. NSAID's zijn al eens gebruikt voor de behandeling
van Dressler syndroom, minder bepleit en moet worden vermeden bij patiënten
met ischemische hartziekten. Één NSAID in het bijzonder, indomethacin kan
nieuwe collageen depositie remmen, aldus afbreuk te doen aan het
genezingsproces voor de infarcted regio. NSAID's mag alleen worden gebruikt
in gevallen vuurvaste aan aspirine. Heparine ten behooeve van het Dressler syndroom moet
worden vermeden, omdat het leiden kan tot de bloeding in de pericardvocht zak
leidt tot tamponade.
De enige keer dat heparine kan worden gebruikt
bij pericarditis is indien zich verschillende acute myocartinfarcten zich
voordoen. Dit om te voorkomen van
verdere trombosevorming.